شناسایی قابلیت‌های رسانه‌های اجتماعی در جمع‌سپاری مدیریت مخاطرۀ زلزله

هدف مقالۀ حاضر، یافتن قابلیت‌های رسانه‌های اجتماعی در جمع‌سپاری مدیریت مخاطرات طبیعی و به‌صورت خاص زلزله است. محققان در پی شناسایی این قابلیت‌ها در مراحل سه‌گانۀ پیش از زلزله، حین زلزله و پس از زلزله بوده‌اند تا بتوان از این‌گونه رسانه‌ها در جمع‌سپاری مدیریت مخاطرۀ زلزله استفادۀ مطلوب به‌عمل آورد. روش اجرای پژوهش، دلفی کلاسیک؛ و جامعۀ مورد بررسی، مدیران و خبرگان دو حوزۀ مخاطرات و رسانه‌های اجتماعی بود که 22 نفر از این جامعه به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. در دور اول دلفی، مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته با متخصصان انجام گرفت. سپس مصاحبه‌ها به کمک روش کدگذاری کیفی تحلیل و قابلیت‌ها استخراج شد. در مرحلۀ دوم، پرسشنامه‌هایی براساس یافته‌های مرحلۀ اول تهیه و برای متخصصان ارسال و میزان اجماع در پاسخ‌های ایشان ارزیابی شد. این روند در مراحل سوم و چهارم هم تکرار شد تا در نهایت مشارکت‌کنندگان در مورد قابلیت‌های پیشنهادی به اجماع رسیدند. یافته‌های پژوهش براساس دسته‌بندی مراحل سه‌گانۀ پیش از زلزله، حین زلزله و پس از زلزله مشخص شد: در مرحلۀ پیش از مخاطرۀ زلزله («ایده‌یابی و مسئله‌یابی»، «اعلام ‌خطر»، «امداد و نجات»، «نظارت بر عملکرد مدیران» و «آموزش پیش از مخاطره»)، در مرحلۀ حین مخاطره زلزله یا 24 ساعت اول («اعلام‌ خطر»، «درخواست کمک»، «مستندسازی»، «امداد و نجات»، «مشارکت‌های کالایی مردم» و «نظارت بر عملکرد مدیران») و در مرحلۀ پس از مخاطرۀ زلزله («امداد و نجات»، «نظارت بر عملکرد مدیران»، «ایجاد نقشۀ مخاطره»، «تخمین خسارت»، «اعلام کمبودها»، «مشارکت‌های کالایی مردم»، «شناسایی ساکنان اصلی منطقۀ زلزله» و «گردآوری اطلاعات فوت‌شدگان، گمشده‌ها، مجروحان و...»).